Eylül Sancıları - III

Özlemek bazen

Sevda yüklü bir eylemin
Militan suçlarına gömdüğüm sır
Her yağmur sesinde sakladığım hüzün
Sözün anlamına yüklediğim koca bir asır…

Sen hiç bulut oldun mu kadın
Güneş doğdu mu umudun beyazına
Bıraktın mı kendini kollarına rüzgarın
Ağladın mı eylül vakti bir çocuk yazgısına..

………

Sevmek bazen

Hani bilincin öz suyundan
Yürür darağacının gövdesine
Bir bakış kırılır gölgesinde urgan
Nefesinde doğurgan sancılar ertesine..

Sen hiç deniz oldun mu kadın
Karaya vurdu mu senin duyguların
Göç mevsimi korkular değdi mi sularına
Sorgularına direndi mi asil kavgaların……

…………..

Beklemek bazen

Kusursuz bir iç yangını
Kendi küllerinde çoğalan öfke
Aykırı düşler kuytusu kor zaman
Sabaha uykusuz çıkan zor bileşke…

Sen hiç toprak oldun mu kadın
Alın terin düştü mü ince bileğine
Başak tarlalarında büyüttüğün yarın
Yenildi mi Eylül adında soysuz bir dün’e…

……………..

Sevişmek bazen

Sensiz bir yatağın yalnız iklimi
Kirpiklerinden düşen idam saati
Yarım kalan bir söz belki dudağımda
Zamansız gelen bir ayrılık vakti…….

Sen hiç ben oldun mu kadın
Sustun mu haykırırcasına sevdanı
Satır başlarında biledin mi sabrın ucunu
Cebinde sakladın mı sahipsiz mektuplarını…

……………

Eylül bazen

Yastığa düşen yorgunluğum
Geç kalan söz hükmünde yaşamak seni
Tutanaklarda kanar elleri çocukluğumun

Sus şimdi..Uzan yanıma..Özledim nefesini…