Eylül Ölümleri Şiiri - Rasih Yılmaz

bir resmin peşi sıra ‘ıslak adımlarla’ aranan ne varsa
-aşka, yani sana dair-
kaybettiğim bütün yüzlere denk düşürüyordu yokluğunu…
/hiçbir ayrılık güzel değildi ölüm kadar. oysa ki
güzel olur derlerdi ‘eylül ölümleri’/
bu yüzden olsa gerek, git de diyemiyorum..kal da.
iki yokluk arasında kayboluş..
zamanın son nefesini çekiyorum içime.
susmanın ölüm.
ölümün eyvallah diye beklendiği bir kapı
aralığında.
gözlerimde karanlığın sessizliği…
ne kadar uzun zaman oldu
-unuttum-
yalvarmaya durmayalı geceye…
bir kadavra öpüşü soğukluğu sararken bedene…
/çizilmemiş bir resme veremediğimiz ruhun,
yaşanabilirliğini hiç görememek mi bizi delirten..
yoksa morgunda bekletilen cesedin gözlerindeki
hikayenin sonunu bilememek mi
yaşamı anlamlı-anlamsız kılan/
ruhuna dokunuyorum
ellerimde yalnızlık
git de diyemiyorum…kal da.
yusuf’un bakışlarındaki mermer saraylara hapsettiğim
resmin,
bende tamamlayamadan esaretini,
darağacına göndereceğim bütün sisli ‘sin’leri…
ve o ‘sin’lere inat seveceğim
tanrısal masumluğunda seni…