Eylül- Kuyu Şiiri - Ömer Öztaş

Bir garip bahar bu bendeki
Şimdi taştan Eylüller oturur yokuşlara
Bir at koşar koşar da düşer
Seni nasıl unutur yaprağın düştüğü yer
Sana yakın yağmurun gelişi
Bir at koşar koşar da iner düşlerden

Bir yitik çocuktur düşlerimizde gezen
Yağmur değil, su değil kuyulara düşen
Beni artık toprağa sormalısın
Şehrin sokakları tanımaz artık
Saçlarım dağınık, kumludur gözlerim
Kimse yok tanıyan Yağmur başka
Koşuyor bir at ve iniyor şehrin yokuşlarından
Beni bu vakitten sonra kim vuracak
Alnıma kim Yazacak sürgün diye
Ben kuruyan mevsimin Doğurgan vaktiyim

Çocuk düştü kuyuya ve gelen olmadı bir daha
Kaldı avucumuzda yağmur duası
Oysa bir susayan ay düşmeliydi
suskun ve asi
Yazık ki uğultusu ağaçlara vuruyor kuyuların
Bir At koşuyor, bir yaprak iniyor.

Şimdi hangi söze vursak duyulmaz yankısı
Uzaktır çünkü
Uzak iklimlerin beklenen yağmuru
Sen şimdi şarkılar söylemelisin oysa
Şarkılar belki çağırır yağmuru
Yağmur iz bırakır toprakta
Sarkilar çağırır belki yağmuru

31 october 2021