Eylül Karanlığında Sevda Umutladı

Eylül karanlığı sarmaladı bütün yaşamı
Gece küsmüştü sokak ışıklarına
Umutsuzluk yayıyordu tank paletleri
Yüreğimizde silinmesini istedikleri sevdalara savaş açılmıştı
Bitirmek istenmişlerdi düşlerimizi
Kalkmamak için prangalar vurulmuştu ayaklara
Kuşların ötüşleri, ağaçların çiçek açması yasaklandığında
Henüz on dört yaşındaydım
Karanlık zindanları mesken seçtiğimde
Yaşamın hüzünlerini, umutlarını hücrelerde öğrendim
Özlediğimde annemi kendimi sarmalardım yatağıma
Sevginin unutulduğu,
İnsanlığın yok edildiği zindan hücrelerinde
Koklardım her hafta gelen çamaşırları
Sevdanın özlemi gibi
Zamanın aktığı her anda
Ölüm çığlıkları yükseldi zindanlarda
Ama aydınlıklar karartılamadı
Yıllar sonra, kendimi yeniden bulduğumda sokaklarda
Gökyüzüne baktım ve yüreğimi fırlattım yıldızlara
Hala özgürdür orada
Mutluluk için kendi sevdasıyla buluştuğunda
İkisi birlikte gelecek yüreğime
Yıllar geçti sabırla beklemekteyim
Biliyorum ki sevda umudum yeniden yeşerecek.