Eylül karanfillerinin gölgesi

bulutların dindirdiği acıyı söyler,
kuşlar yağmurlara tutununca.
papatyalar sabaha durur,umut olur,
vuslat ayrılığı vurunca.
gün ışımadan iklimler hüznüme tüner,
sılam gurbet yar el olur.

buğdaylarda buruk bir sabah ezgisi,
şafaklar kimsesizliğin türküsü.
bu son selamım gülümseyen hayatıma,
bu da kalbim,bir zaman eskisi,
merhaba hüzün! asıl dudaklarıma,
asıl,yüzüm yoksul çocukların türküsü.

ağla benim için eylemsel güzelliğinle,
şehir boyu bulvarlarda gezinen yüzün,
hüznü damıtsın eylül karanfillerinin gölgesiyle.
artık annemin muskasını takıyorum boynuma,
ruhumu bırakıyorum,balonlu amcalarıma.
sevinç üzre yola düşüyorum güneşin sesiyle.

utanıyorum,utanıyorsun ağaran geceden,
aramızda yalnız elif kalmışken,adın
hayali kuşansın böceklerin zekasıyla heceden.
artık karanfillerden sayıyorum ömrümü,adını anıp,
ruhumu bırakıyorum kasaba yollarına.,
muştu üzre yola düşüyorum kaderin alfabesinden.