Eylül Hüznü

Temmuz çoktan bitti
Ağustos ta aldı başını gitti
Geldi Eylül, hüzün olup düştü...
Hep Korkutur beni,
Şu Eylülün Hüznü
Sona yaklaşmak gibi birşey
Ürkütür yüreğimi
Ürkütür GönLümü
Bakınca düşününce anlıyor insan
Hiçbir şey dünkü gibi değil
Ne de yarın bugün gibi olmayacak
İşte bu yüzdendir korkum
Eylül hüznü düşünce ağaçlara dallara
Nefesi kesilir yalnızlıkların
Hele bir geç bakalım üzerinden
Rüzgarın esintisiyle dallarından bir bir koparak
Yerlere dökülmüş o sarı yaprakların
Her adımında çıtırtısı duyulur,
Her damarına bastığında
İçin için ağlamaklıdır..
Bu yüzden hep korkutur, ürkütür
Hüzünlendirir beni,
Bu Eylül rüzgârları..
Issız bir sokakta Tekleyen
yanıp yanıp sönen sokak lambası gibi
Son durakta son treni bekleyen bir yolcu gibi
Yağmurlarla ıslanmış toprak
O toprağa Savrulup gitmiş kuru bir yaprak misali.
Ürkütür yüreğimi
Ürkütür gönlümü şu Eylülün hüznü..
Erkene çekilmiş günlerin karanlığı
Her yanı saran o hüzün sarısı
Gittikçe solan,
Gittikçe kaybolan
Çocukluk düşleri,
Gençlik hayalleri
Usul usul Sessizce yaklaşan ecelin eli
Ve Ömür denilen takvimin
tek tek yitip giden yaprakları
İşte bu yüzden hep Korkutur
Ürkütür beni,
Şu Eylülün Hüznü
Şu Sonbahar Rüzgarları...

Ahmet GÜRKAN