Eylül Güneşim Şiiri - Umut Gül

Bir eylül sabahıydı
Hazan yaprakları dökülüyordu dallardan
Hava serin içim sıcak
Kulaklarım bekliyordu çığlıklarını
…
Birden;
Tezek kokan odama gül kokusu
Hüzün dolu gözlerime ışıltı
Avare gönlüme haz doldu
Kurt ulumalarını bastırdı sevinç çığlıkları
Kesti ağlayışın tipinin uğultusunu
Haşmetli Ağrı Dağı
Geçit vermezken hiçbir yolcuya
Sen çıkıp gelmiştin
Hasret kokan odama…
…
Dışarıdaki beyaz kara, dinmeyen fırtınaya
Ve yanmayan sobama inat,
Isındı içim, pencereme yapıştı gülüşün
…
Ninnileri susturup, türkülerle uyuttum seni
Kaç kez, sabaha erdirdim geceleri
Üşür diye minik bedenin
Örttüm üzerine ceketimi
Kopardım umutları gökten
Doldurdum ellerine yıldızsız gecelerde
Ağlarsın diye serdim ayaklarına ay dedeyi
Hastalandığında sarılıp ağladım bebeklerine
…
İlk gülümsediğinde,
İlk ses çıkardığında
İlk adımında ve ilk kez baba dediğinde
Yanındaydım, ellerin dokunurdu yüreğime
Isınırdım sevginle…
…
Dün götürmüştüm tutup ellerinden ilk okula
Dolmuştu gözlerim ilk karneni getirdiğinde
Öylesine mutlu olmuştum ki…
Artık ”baba” yazmasını öğrendim dediğinde
…
“Baba” diye ağlardın;
Bütün çocukların inadına,
Sen ilk göz ağrımdın benim
Ayırt etmem birinizi diğerinden ama ben babalığı sende öğrendim…
…
“Hoş geldin dünyama! “Yürek Ateşim”

Yeni yaşın kutlu olsun! “Eylül Güneşim…”