Eylül Gözlerim Şiiri - Bilal Karaman

Gizlemedim özgür lügatleri
Her gördüğüm hüzne nehir oldum
En ilk söyledim
Kilitsiz düşlerimi

Renklerin kördüğümünü izledim
Hem de bir ömür boyu
Figanlar devrildi üstüme
İğneledim, Kıl ipine bağlı İnsanlık kimliğimi

Gölgedeki takıntıları şerbetledim
Bakıştaki ıssızlığı menzilledim
Yalanlara,
Yalansız yalan söyledim
Tıpkı şairler gibi
Zoru ezberledim

Sorguladım, Sorgulandım…
Başlangıç noktama dönmeyi kabullenmedim
Ne yana gitsem iğreti düştü cümlelerim

Üşüyen cesetler diyarında
İşlerken, aşk için ölmenin gerekliliğini
Günahların masumiyetini örtünüp
Gün batımlarıyla tanıdım zebanileri

Uzağında kalsam da şimdi
Kaybedilmiş bir ömrün son arifesiyim

Kaşımı kaldırıp yakmadım
Kalbime yansıyan şavkın cemalini

Ertelenen yenilgiler
Zaferlerle sonuçlandırılabilir mi?

Kaç çocuk acı çekmeden büyür ki
Şefkatsiz bir anne ninni söyler mi?
Günahlar hangi kaba doldurulur
Bilmedim, bilemedim

Karanlığın döşüne sıkılmış kurşundu benimkisi

Nice kusurlar yüklendim

Asildi, şah duran damar

Uymadı aksanıma
Köz yağmuru sebeplerim

Uğrunda öleceğim bir yarim olsun istedim
Demiri çürüten zehrini soludum yüzlerin

Bela meclisinin önünde korkuları çelikledim
Küfür ederek geçsem dedim
Utandım
Yeri deldim

Sinmedim…
Cesaretin yüreğini koydum aklıma
Düşmedim inatlara

Açıldı perde
Gördüm

İhtiras hâkimken şehvetin katlarına
Hayvansı duygulardı soyunan

İt doyuran koyunlarda
Aşk soysuz talana gebeydi

Mahremin çarşafı serilmişti ulu orta

İhanetin kızaran ufkunda
Çorak zevklerin dudakları ıslatıldı

Çakal pay koparttı
Meraklısını ayarttı yırtık bacak

Şehrin mağaralarında
Kadehler büyüttü engerekler

Şahmeranlar türedi ün pazarında
Örümcekler tuval oldu geyşaya

Sütunlar esnedi
Çamurlaştıkça Cleopatra

Mayınlar döşendi
Kıldan ince, kılıçtan keskin
Maveranın tam ortasına

İşte…
Taciz edildikçe ürkek seslerin alımlı çehreleri
İçim tırpanlandı
Kanadım…
Kaç kez yola çıktım ölmek için

Ruhsuz tebessümler,
Ardında çıplak ayaklı sancılar bıraktı

Toprağa bırakılan tohumdum, çatladım

Aklın yolunda
Aciz in faciasına soyunan duygularımın
Haşarı nesnesi ayaklarımı
Başımın üstüne koyup
Yıkımı mı yok ettim

Uykuları titreten kalem kırıldıktan kez
Bilirim cellâtların duaları olmaz

Sevdalısı olduğum kızıl şafaklar sönmeden
Elbette, karıncalar çıkartmalı öçlerini
Rahatlatmalı içlerini

En acıyı güvendiklerimden aldım…

Azmin makamında ihtilal kaçınılmazdı

Ebabillerin taşıdıklarından öğrendim
Kutsalın ibretini

Sabırla keskinleşti hançerler
Tanındıkça küçüldü devler
Kapris sahibini kundakladı
Sırat günahla inşa edildi
Kaf, kurşuni bir sevdaydı

Çalın, söyleyin, eğlenin

Kurtuluşum var
Ziyan olmadan ömrüm

Ey… Rahmeti doyuran söz
Şahadet benim ilk hakkım
Rükûdan başkaya eğilmez başım

Önündeyim nura giden kapının
Kavruk semtlerin kuşun kokulu sokakları yok artık

Ağ kayaların berrak sularına dalıp
Kırk gözeden arındım

Avuçlarımda
Zemheriden kalma güneş kırıntısı
Nasibini bekliyorum
Gün doğumlarının

Ben hiç kendime ağlamadım
Yuvayı terk eden güvercindi gözyaşlarım
Yüzümde sonbahar
Eylül gözlerim

Arşa yükseliyor sefil yakarışlarım
Katar, katar âminler dileniyorum
Benimle yarışan mahcup beden
İzine düştü derin vadilerin

Eyvahlar sur oluyor
Tövbeler örüyorken ukdelerim
Kölesi olduğum sahibim
Elbet ki açacak pencerelerini gök kubbenin

Nicedir,
Yüreğim aşk biriktiriyor
Asuman duygularım sebil
Bereketini istiyor sevgilerim

Biliyorum
Ölü bir kentte en çok ben öldüm

Utangaç katiller gibi
En çokta sevdiklerim vurmuştu beni

Gidiyorum…
Tek gerçek ölümken

Yalan olan dünya
Bir varmış bir yokmuş
Ben değimliyim yani…