Eylül'e Şiiri - Fatih Kaya 6

Sevgili Eylül,
Yine geldin.
Yine sarılarınla, yine rüzgarla, yine o tanıdık sessizlikle…
Ve ben, yine aynı yerdeyim. Aynı iç çekişlerde. Aynı kırgınlıkların eşiğinde.
Yine geldin ama... seni beklerken ne çok eksildim bir bilsen.
Bir yanım “iyi ki” derken, diğer yanım “keşke hiç gelmeseydi” diyor bu sene.

Seninle birlikte geldi o da.
Yani onu hatırlatan her şey.
O gözleri…
Bir yaprağın düşerken yaşadığı telaş kadar kısa ama bir ömür kadar iz bırakan o bakışları.
Hatırlıyorum da, bir Eylül sabahı sevmişti beni.
Ve bir Eylül akşamı susarak gitmişti.
Senin adın ne zaman anılsa,
Bir ayrılık koyuyor dizlerinin dibine…

Eylül,
Sen güzel bir mevsimsin ama zalimsin de biraz.
Çünkü seninle gelenlerin çoğu, seninle gider.
Sevdiğim de öyle yaptı…
Bir mevsimlikti.
Bir sonbahar çiçeği gibi…
Çabuk soldu.
Çabuk vazgeçti benden.

Ben onunla kurduğum hayalleri,
Senin yapraklarınla birlikte gömdüm toprağa.
Kurduğumuz cümleleri,
Senin rüzgarında uçurdum gökyüzüne.
Ama hiçbir yere varmadı…
Hiçbir mektup, ona ulaşmadı…

Eylül,
Sen gelince herkes biraz şiir olurmuş.
Benim içimse mezarlık gibi oldu.
Sessiz, yorgun, donuk.
Kalbim usul usul ağladı bu sene.
Kimse duymadı.
Ama sen duydun değil mi?
Çünkü sen her şeyin farkındasın.
Sen, gitmelerin takvimisin.
Sen, içimi kurutan bir veda’sın.

Biliyor musun Eylül,
Ben hâlâ onu seviyorum.
Sesini unutmamak için kendi sesimle çağırıyorum onu.
Fotoğraflara bakamıyorum, çünkü gözleri orada kalmış.
Bir yabancıya benzemesin diye dualar ediyorum geceleri.
O değişmesin. Ama ben,
Her geçen gün başka bir yalnızlığa benziyorum…

Şimdi senin ellerinde bir mektup var Eylül:
Bu satırlar, gözyaşlarımla ıslanmış…
Ve belki de, hiç açılmaması gereken bir zarfta gizlenmiş hislerim var içinde.
Ama yazıyorum. Çünkü başka kimse anlamıyor beni.

Sen anlarsın Eylül.
Çünkü senin gökyüzün bile hüzünle bakar bu şehre.
Senin sokakların bile sessizce ağlar bazen.
Benim içim de öyle…
Ben de öyleyim.

Ve son olarak:

“Gözlerim doldu, sen geldin diye.
Kalbim sızladı, o geldi diye.
Ama en çok kendime ağladım,
Çünkü hâlâ onu bekliyorum,
Bir sonbahar mucizesi gibi…”