Eylül Düştü Yüreğime Şiiri - Cahit Karaç

EYLÜL DÜŞTÜ
YÜREĞİME

Eştikçe zamanı
Toprak kokuyor ellerim
İnsan topraktan olunca
Kolay mı ayakta durup yürüyüp koşmak.
Baharları yağan yağmurda,
Yazın güneşte,
Kışın soğukta
Yağan karda.
İnsanlık onuruyla yaşamak kolay mı?
Şu yalan dünyada.

Yoksullukta öptürürüler insana,
El ayak.

Tutup sakladın mı?
Nefesini
Dudakların çatlayıp kanar.
Özledin mi?
Sevdiğin birisini
Dikilir gözler
Gündüz yola
Gece tavana
Görmeyip kalırsan
Uzunca bir zaman hasret
Gidersin kefensiz bir gün toprağa.
Çağırır toprak seni
Her eylülde
Düş kurusu hayallerinle yanına.

Gözlerin donuklaşır
Dikilir gökyüzüne.
Hasret gidersin
Yanan yârin yürek ateşinde,
Mavi gökyüzüne.

Uçsuz bucaksız
Uzayan sonsuzluğa
Uzanırsın
Kanat çırpan özgür kuşların kanadında.

Ben öldükten sonra
Bir daha
Ne toprakta
Ne de bir
Başka bedende.
Nerdesin ey sevgilim
Gelsene
Üşüyor yüreğim.
Eylül
Düştü yüreğime…

25.12.2011
Cahit KARAÇ