Vakit Eylül'dü,
Mevsim sonbahar.
Bahar görmemiş öksüz bir aşkın hazan yeline karşı son çırpınışlarının demleri!..
Ve kaçınılmazdı artık;
Sararmış umutların bir bir yürekten düşmesi.
Değmişti bir kere sevdaya, sonbaharın zemherir soğuğu elleri..
Öylesine yalnız kaldı ki yüreğim, öylesine çıplak
Soğukluğunu en derininde hissediyorum sensizliğin..
Şimdi! Güneş ol ve doğ yeniden yüreğimin derinliklerine..
Soğuktan titrek yüreğimi ısıt yeniden.
Işık ver, yeşersin umutlar sil baştan..
Ve bahara kavuşsun içimdeki tutsak kelebekler!..
Kayıt Tarihi : 23.10.2017 17:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!