Eylül de gelsen Şiiri - Meryem Keskin

Her sabah uyandığımda, adını bir daha,
Anmamaya yemin ediyorum.
Kaç kez yeminimi bozdum,
Kaç kez geri sana döndüm saymadım.

Dışarıda, yağmur yağıyor,
Hava soğuk, ben üşüyorum.
Pencerenin önüne oturdum,
Sokağı seyrediyorum.
Camdan süzülen damlaları sayıyorum.
Radyoda eski bir şarkı çalıyor,
Kürdî makamında sanırım.

Ellerini arıyorum ellerini hiç bir zaman,
Tutamayacağımı bile bile.
Sahi sensizlik de üşüyen ellerimi,
Bıraksam avuçlarına,
Yüreğinin sıcaklığıyla, ısıtır mısın?
Bir bardak çay da buluşsak mesela,
Her yudumda, aşkı içsek kana kana.

Sen bir şiir okusan bana,
Cemal Süreya dan, mesela.
Her kelimesinde aşkını anlatsan.
Hayal bu ya, olmaz ya.

Yağmur dindi...
Sonbaharın, son günleri artık.
Güneş çok az ısıtıyor dünyayı,
Tıpkı senin gibi.
Varlığıyla, yokluğu arasında,
Pek bir fark yok sanki üşüyorum.

Beni üşüten yokluğun mu,
Yoksa, bu sonbahar mı bilmiyorum.
Gözlerimde artık eskisi kadar iyi görmüyor,
Sanırım yaşlanıyorum.
Bu sana yazdığım kaçıncı mektup saymadım.
Biliyorum yine cevap veremeyeceksin.

Yoruldum artık günleri, ayları,
Hat da mevsimleri bile saymıyorum.
Bir sonbaharı daha sensiz yaşıyorum.
Yılın sonunda yım ömrün sonunda.
Keşke keşke, sen bir eylül akşamında,
Yağmurla gelsen bana.
Sonbaharın hüznüne baharın sıcaklığını,
Taşısan bakışlarınla.
Yıllar kaybolsa aramızdan hiç gitmemiş sin gibi,
Sarılsak ağlasak ve unutsak.
Hiç konuşmasak,
Sussan, sussam, susuşlarımızda kaybolsak.

....... Meryem Keskin......
........02.05.2023.........