hayat; sadece gülmek zorunda olan palyaçolar gibi davrandı bize;
ağlamak için bile gülmek zorunda olan, gülerek ağlayan palyaçolar gibi...
ve;zamanın anaforunda, tavsımış sevda duygularını yaşarken;
kulağımıza, yüzümüze çarpan müzik tınıları bizi geçmişe götürürken,
ve; ses, renk, koku alıp alıp geleceğe götürmek isterken; gidememenin sıkıntısını yaşıyor yürekler...
ve Eylül de eylülde gitti.
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta