Hayat… Hayat işte… Çekilmez olduğunu yine her anlamsızlıkla gösteren her şeyin bu derece üstüne gelirken ve duvarların seni sıkıştırdığı düşünceler içerisinde “ne yapacağını bilemezlikler, saçmalayışlar ve çaresizlik… “
Çaresizlik: bir insanı bu kadar düşünceli ve aciz hissettiremez başka hiçbir şey, saatler geçmek bilmezken, bedeninden sıyrılan yüzün, o sen olmaktaki yüzün kalıyor geriye, o eski sen, o bir ölü yığınından gelen işe yaramaz, sen olmaktan çıkan bedenin kalıyor. Arkasında bir yığın cevabını bulamadığı sorularla, karmaşıklaşan hayatın izleri kalıyor. Yalnız uyanacağın düşüncesinde her sabah, gözyaşlarında sel olmuşçasına akarken, hayat seni bu kadar umursamazken yağmurlara ne çare! Ne çare yaşanmış o kadar masum ve güzel şeyleri unutmaya. Bir anda silinip gitmek, ansızın gitmek hayatından ve seni böylesine yitik, yalnız bırakmışçasına. Haksızlık! Diyiveriyorsun birden, yokluğunu hatıralarla arıyorsun, her gece uyku tutmazken seni, gecelerin senin olduğu düşüncesi içinde, kaybolma korkusunu bir an kenara atarak loş sokak lambaların altında böylesine çaresizce…
Ne yapacağını bilemezlik: bir yerlerin var olduğundan emin bir şekilde yol almak. Ama yaşanmışlıklar yüzüne her vurduğunda kendinden nefret edeceğin güne bir adım daha yaklaşmak. Adım adım yaklaşmak uzaktaki mutluluklara ama biliyorsun da her çıktığın yoldan döndüğüne ve engel olacağına, bunu bilmekle beraber hala devam ediyorsun, onu hatırlatan her şeyden uzaklaşmak, gözlerinden uzaklaşmak, uzaklaşmak… Onun sesinden…
Donuk bir yara gibi sızlatmayan yüreğini ve düşüncelerini her adımda değiştiren, dağıtan, silen bir pervane gibi dönerken kendi üzerinden anlıyorsun o zaman bazı şeyleri. Değerini anlıyorsun, daha da sarılıyorsun böylece sevgine ve bir daha bırakmazcasına sarılmak, doyasıya bakmaktı gözlerine uzun uzun ve sürekliliğini hiç bozmak istemeden, aklına hiçbir suret gelmeden, yoğunlaşmak sadece gözlerine…
İlerlemek, kafanın dikine gidercesine hiçbir şeyi takmadan ve bu çekilmesi zor olan hayatı hiç umursamadan ilerlemek! Karşına çıkanlara hep bir kuşku ile önceki yaşadıklarının izlerinde insan hep yüzlerinde de bir iz olduğu düşüncesi içerisinde yaklaşırken yanındakilerin birer birer gitmesi…
Bu şehrin her zaman içinde yara olduğunu söylediğinde sana çevrilen şaşkın bakışlar içerisinde saçmalamaya iterken duyguların ve engel olamazken içindekilere, hep haykırmak, isyan etmek isterken anlamsız olarak gördüklerine aniden oturup kalman öylece birden. Rüzgârlara karşı çıkmak, bir zamanlarda seninde o rüzgârlar gibi hoyrat davrandığın rüzgarlara karşı çıkmak, kendine karşı çıkmak, kendini anlamamak…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta