Eylül Çığlıkları... Şiiri - Hüseyin Yanmaz

hey gökyüzü
niye dağlar sıra sıra
sustu geceye çığlıklar
sözler yine acı vuruyor
üşütüyor bedenimi.

bugün yalnızım
düşlerim yine karanlık
dört yanım soğuk duvar
umudumu kestim zamandan
ve ben özlüyorum.

gece suskun ben ise perişan
unutuldum ıssız sokaklarda
şimdi yaşıyorum
yalnızlığımı.

sanki
kulaklarımda eylül çığlıkları
sesleniyordu bedenime.

bir gün
herkes gibi bende gideceğim
şu yıkık beton yığınları kalacak arkamda
dört yanımı saracak örümcek ağları
ve örtecek toprak üstümü
karıncalar omuzlayacak hüznümü
kalacağım yalnızlığımla baş başa
ve ben susacağım
sen duymayacaksın bile sesimi
huzurun yanında ben ise uzaklarda olacağım...
Hüseyin YANMAZ
06/09/2012