Eylül Çiçekleri Şiiri - İsmet Aci

Dökülürken hazanda yapraklar, gönül bahçeme,
Köşeden göz kırpar, hayata döndürür Eylül çiçekleri.
İçimde anılar yumağı bırakıp, yıllar geçip gittikçe,
Uzatırım arakasından ellerimi, içinde Eylül Çiçekleri.

Ne baharlar yaşamışım kadir kıymetini bilmeden,
Farkına varmamışım ömür son demine gelmeden,
Hiç zaman kalmıyor geriye gözyaşını silmeden,
Bu son teselli, gözyaşında yeşeriyor, Eylül çiçekleri.

Mazi terk etmiş beni yaşanmadık sevdalara yanıyorum,
Dışta sakin sessiz olsam bile, içten içe kanıyorum.
Umut etsem boştur, geçen gün geri gelmez biliyorum,
Elimde tuttuğum tek sevdam, işte bu, Eylül Çiçekleri.

Bu son şarkıdır, kim bilir bir daha hiç çalmayacak,
Herkesin gıptayla baktığı halimi gözler kıskanmayacak,
Nafileymiş bunca çaba bunca uğraş, kim anlayacak,
Şimdi elimde kalan birkaç tane, Eylül çiçekleri.

Duygular yoğunlaşır, bakarım yaşadıklarıma, heyhat,
Ne acılarla yoğrularak tükenmeye başlamış bu hayat.
Şair olurum, birkaç satır yazarım istersen kaldır at.
Beni yaşama tutunduran anlıyorum, Eylül çiçekleri.

İnsan ömrü, başladığı gibi sonunda günü gelip bitecek,
Senden geriye kalan birkaç yazı varsa onu da silecek,
İçindeki acılar bittiğinde seninle bir yerlere gidecek.,
İyi bak solmasın eğer solarsa sonun olur, Eylül çiçekleri.
Son Yaz adına