Eylül'ce Şiiri - Mecit Aktürk

Bilirim sebebini; sormam ki neyin nesi
Bilmeyen zanneder ki, kuşlar izinli bugün...
Bir başka gür çıkıyor deli rüzgârın sesi
Ağaçlar müteessir, dallar hüzünlü bugün.

Gözleri yaş dolsa da bir hicrân şarkısından
Yaprakların kulağı "gel" diyecek sedâda
Sararmış çehreleri ölümün korkusundan
Akleden insan için ibret var her vedâda.

Yine mevsim o mevsim; aylardan Eylül ayı
Ne kelebekten iz var, ne bal yapan arıdan
Uygun bir in ararken kış uykusunda ayı
Ekin vakti yan yatan ümit kesmiş darıdan.

Ağustos sıcağından yaka silken ayazlar
Çıkarmış kış gelmeden kılıcını kınından
Karınca duasında yine aynı niyazlar
Tedbiri dünden almış; pek emin çıkınından.

Sökülünce nişanı şafağın yakasından
Göz kırpmaz olmuş sabah sımsıcak şuasıyla
Geçilmiyor geceler ayın fiyakasından.
Mehtap endâm ettikçe yıldızın duasıyla.

Son kırlangıç sürüsü göçerken destursuzca
Çatık kaşlı bulutlar ha kızdı ha kızacak
Düzen ahenk içinde; işliyor kusursuzca
Ta ezelden başlamış, kimmiş bunu bozacak?

Kim bilir kaç Eylül'e tanık oldu bu gözler
Yaş aldıkça artmakta efkârlı zârın hârı
Kalbimden geçenleri dil tarifte tökezler
Bu sonbahar ömrümün belki de son baharı...