Eylül Bu Şiiri - Pelin Karadayı

çalınmış ve çalınacak bütün ezgilerde
aynı acılı keman sesi damlayan geceye...
ister yaz tütsün yüreğin ister kara kış,
güneş her sabah doğar ve yakar geceyi yılmadan yeniden
eylül bu elbet bir gün bitecek...
unutmak dediğin en büyük yalan,
eksilmektir unutmak
alışmak belki de.
yapay geliyor bazen sözcükler
iste o zaman susuyorum böyle...
yağmur çoktan bastırdı,sokak sırılsıklam,
orada da yapmur yağıyor mu diye merak ediyorum...
son perdede terkedilmiş bir istasyon gördüm ya da bana öyle geldi
biten sigaramın dumanı da son giden trenin dumanı
taze taze yok olan...
yanına gelip uzanıyorum gecene...
tütün kokan düşlerim dağılıyor sesinde
gülüşlerim arınmışken noktalama işaretlerinden
son noktayı koyuyorsun ellerinle...
gözkapaklarımın içinde boğulurken gözlerim senden habersiz
birden keman sesiyle irkiliyor gece...
eylül bu elbet bir gün bitecek...
istasyon geceyi karşılamaya hazırlanıyor
bir kaç martı çığlığı karışıyor keman sesine
herhalde bu şarkınında bir öyküsü vardır diğerleri gibi...
aslında hepsi birbirinden farklıdır ya,
gibilerden arınmış keman sesi...
nasıl büyürse gökdelenler bir çocuğun sek sek çizdiği yerin üzerinde
öyle büyüyor gece gözlerimde...
kimbilir kaç düşüm ezildi gecelerinde
ne çok uzak ne çok yakın şimdi
o keman sesi,hikayesi,gibisi..
camımı açtım geceye
seni benden alan o şehri kaplasın diye şu keman sesi
içindeki o kocaman çağlayanın en durgun yerinde kendimi gördüm
yağmur damladı yüzüme...gözlerimden süzüldü..
keman sesi gecede....
gecede bir sen yoksun...
seni benden alan o şehri yıkasın gözlerim...
eylül bu elbet bitecek bir gün
bak bu ses beni çağırıyor şimdi
Gitmeliyim...
sigaramın dumanı...terkedilmiş bu istasyon...martı çığlıkları
seni benden alan bu şehrin ışıl,ışıl kapkara ışıkları
bu ses beni çağırıyor...
ölüm gibi...
hüzünlü bir keman sesi...
gitmeliyim..
eylül bu elbet bir gün bitecek