Eylül Ağacı Şiiri - Ali Furkan Şahan

ayrı kalınca vazgeçer mi insan hiç sevmekten,
yoksa yüz yüzeyken mi hatırlanır kaderin kıymeti?
zamanın azabında kayboluyor yükselen dağın eteklerinde ümitlerim
zirvesinde buz, gidilen yollar bırakmış yerini çaresizliğin hissizliğine...

kırgınım bugünlerde;
mehtabın güzelliğine kapılıp güneşi unutmak gibi
nasıl umursamaz insan bütün güzelliklerin yegâne sebebini?
Ay'da mıdır bütün marifet, yoksa Güneş midir güzelliğini ayın içine gizleyen...

çocukluğunu yitirmiş bir şehrin sokaklarıdır benim gönlüm
Necdet amcanın bahçe duvarına yuman çaresiz bir ebe misali arar seni saklambaç oyununda, arar da bir tek rüyalarında bulur...
sahi, bulsa bile sen daha önce koşarsın o duvara, hükmen mağluptur acziyetim varlığın karşısında...

atarım sokaklara kendimi bazıları
soğuk memleketimin sıcak insanları karşılar beni
hiç soğuktan yandı mı elleriniz?
ateşin üstünde üşüdü mü semaverin ince, ihtiyar odunları?
içimi yalnız bir demli çay ısıtır o vakit, bir de kadirşinas kimselerin yorgun muhabbeti...

sanki benim dünyanın terazisi
bir yanımda sevenlerim, öteki yanım varlığıma dahi tahammül edemez...
sararmış yapraklarını rüzgarın ahengine bırakan bir Eylül ağacıyım artık,
vakti gelen beşeri tutamıyorum dallarımda.
bilseler kökleriyle sımsıkı sarılmış bir ardıç olduğumu, gidemezdi onlar da bilinmezliğin gizemine...