Eylül Şiiri - Veysel Koşar

Matem mi gam mı tutar, sıra selvi ağaçlar,
Tan, soldurmuş güneşi, hazan alamet Eylül.

Vurgun mu yedi yaprak, kızıla döndü yanar,
Ayrılığa yol vermek nelere niyet Eylül?

Gasleden bulut bile kendi hüznünden naçar,
Gözyaşına yağmur ilam-ı veraset Eylül.

Bülbül figandan yoksun, düşürmüş gülden nazar,
Kokuya küs çiçekler kime emanet Eylül?

Düşkünler ki çaresiz ediyorsa ahu zâr.
Figanı kim kesecek yok ki metanet Eylül.

Sen böyle sıkar mıydın sen kılar mıydın bîzâr?
Haydi söyle kalkar mı, bu neye diyet Eylül?

Yardımın nerede, hani hikmet? Medet Yar!
Kaldırıver perdeyi görünsün necat Eylül.

Akıl yanıyor gayri sinede sersemlik var.
Soyundu can bedenden, yetişsin rahmet Eylül!