Eylül Şiiri - Ayşe Uçar

yağmurlarda ıslanır
bazen gözyaşlarıma karışınca

mühürlüdür bazen hayatın ağzı
bir türlü sır vermez arzularımı yerine getirmez
çıldırtır beni ketumluğuyla

olur böyle şeyler demeyin
hep zor hep yoksun yaşamak elzem mi ruhuma
sizler böyle dikte ettikçe yüzüm eskir ateşim düşer
yaşama sevincim ıssız yollara
çekilir

tek başına kör kuyular gibi
otururum yol kenarlarında gelen bir taş giden bir çöp atar
küf yeşili sarar yüzümün her yanını
paslı bir kilide döner
dilim

sonra annem
beni ölü bir avuntunun dudağında bulur
ikimizi birden kucaklar nefti bir hüznün sıcaklığı
ve kırılır kollarımız düşer
omuzlarımız

ıslak ıslak karıncalar yürür üstümüze
çayır dikenleri batar ellerimize

saçakları düşer kirpiklerimizin
yılgınlık gelir oturur zihinlerimize günbatımını yakalar zaman
gecenin gözü ağırlaştıkça taş kesilir ruhlarımız
tüneksiz yuvasız kalır
tüm kuşlar

isli bir dumanın
kokusu yayılır yeryüzüne el eli bulamaz göz gözü göremez
suskun dillerimizden çalıntı bir ağıt çarpar dağların
sarp yamaçlarına

nihayet gün soyunup geceden
aydınlandığında toprak

nemli çimlere
üzgün yenilgilerin soyut resimlerini yansıtır güneş
ağaçların gövdesi olan biteni bir türlü anlamlandıramaz
karıncalar ise kışa hazırlık amacıyla
çoğul yürüyüşe geçer

güz gelmiştir artık
serin dallarda sarı sarı yapraklar tatlı tatlı salınırken

...........

20092024
10:02