Eylül Şiiri - Zülfikar İz

Bak yine sensiz bir Eylül gecesi
Düşen yapraklar, sonbahar hecesi
Kış geliyor, yaz beni terk ediyor
Tıpkı senin gibi, yakıp gidiyor.

Arkasına bakmadan esen poyraz,
Sardı sessizce bedenime ayaz.
Üşüyorum sensiz, gece saat dört,
Gel de, bedeninle bedenimi ört.

Ben sensiz, bu dünyada ne yapayım,
Sabahım ol, seninle uyanayım.
Açınca gözlerimi, ruhuma dol,
Sen yoksan yanımda, bir gül gibi sol.

Sen gittin gideli, bak kalbim bomboş,
Duramıyor ayakta, ruhum sarhoş.
Tüm ömrümü aldı benden, sensizlik
Nedir, gidişindeki nedensizlik?

Sormak istesem de, soramıyorum,
Bil ki, bir nedende aramıyorum.
Sevene, tüm nedenler nedensizdir,
Sevmeyen kalp, ölü ve bedensizdir.

Artık çıkardım takvimden, EYLÜL'Ü,
Anladım kahreden nedir, bülbülü.
Gül, gülistansız yapamadı, soldu,
Senin tercihinse, bensiz bir yoldu...