Eylül Şiiri - Taş İskele

Sürüngen sözcükler dehlizinde,
karanlığı uluyor cümlesine.
Derinlere,  yanılsama ve yansımanın olmadığı söz dizilimine.
Siyahî sözcüklerin özgürlüğüne, özgünlüğüne
inandığımız ölçüde anlamın asılsız gölgesine.

Anlam’ca çağrılı delinin basit'liği,
Düz,
Engelsiz,
Kolay,
Yalın ötesi...
Berisi,
Açıldıkça açılan
Genişleyen âlemi,
Aklın, akıl edemediği,
Yaygısı,
Sergisi...

Haydi deli,

“düş” karanlıktaki gölgenin önüne,
sonuna,
ardına…
yık’ayalım tortusunu Eylül'ün,
değelim sızlayan yarasına...

Düş,
ince doğsun derinlerindeki karanlığında akıl gönle düş’ünce .
Alışkanlıkların şifresinin kırıldığını anlasın, can,
değişimin / dönüşümün
toplayıcısı olduğu an.

Derinlere, delice…
haydi gel,
tarihin sonu gelsin,
sözcük toplayıcısı olalım,
tarih tekerrüründen
yeniden başa dönünce. 

İçimizde tanecikleri dağılası yine yeniden, ilk narı bölelim.
Ağ’ıt yaka’lım
ağlamasa,
ağmasa,
sızlamasa,
yüreğinin  derinliğine sığ’ar mı sözcükler,
anlamsız kalır karanlığın
varsıllığı,
yoksulluğu
ve
yoksunluğuna anlam dahi vermez
akîl züğürtler.

Sen delisin.
Üzerine biçtiğin gömleği,
bana giydirmeyecek kadar deli.

An kesici oldum sayende.
Boşaltım cebini cebime.
Boşuna cep arama,
yensiz,
yakasız,
cepsiz,
cepkensiz ,
ensiz,
darsız,
içsiz,
hiçsiz
,…,
Mevsimler de tekerrüründe,
İklimimiz oldu Eylül..
topladığımız tüm sözcükler.
Her mevsim,
Yinelendikçe ağrıyan Eylül ,
iki güzü iki eşmesinde
sızısının derinliği....

Has’ır serdim, sağ boşluğuma.
Sol anahtarını al da gel deli.
Has değildir ses’im,
sessizliğimi ır'ladım beş çizgi,
dört aralık yalnızlığıma.
Perdeledim çizgi dışı kalmaya meyilli
do’ğasındaki bakışınla yalnızlığımı.
La'dan,
Lâ'ya vardı hiçliğim...
'Şey' işte.

Ah Eylül,

Seni içinde yaşayamadıkları ölçüde,
anlam verdiler sana.
Oysa kışın sinesindeki baharda,
baharın gözlerindeki yazda,
yazın ta(d)ilindeki hazda yaşadık seni.

An haz oldu, haz an.
Önsözündeki hazan bizi,
öze götürsün,
söze götürsün,
köze götürsün, …
*
Gördüğümü gördün deli,
karanlıkla düğümle,
sımsıkı,
… 
Eylül'ün közünden düşürme beni.