Eylül Şiiri - Fadime Çelik

12 Eylül 2020
16:40

Sonbaharın ilk yağmuru düşerken yere damla damla

Hayatımızdan sevdiklerimizin ayrılışı gelir aklımıza

Bir hüzün kaplar yüreğimizi

Dolmayan bir boşlukta,

Toprağın kokusunu içimize çeker derin bir nefes alırız.

Toprak sevdiklerimizi aldığından mıdır bu hoş koku

Yoksa sonbaharın hüzünlü havası mıdır bilinmez

İnsanlar telaşlı, insanlar koşuşturmada

Bir ben varım, tenha sokaklarda, yağmurun altında

Rüzgâr şiddetli, damlalar sert

Üstüm başım ıslak öylece duruyorum

Yanımda duran ağaçtan iki yaprak süzülüyor yere

Sahi şu toprak kokusu sırf sevdiklerimizi aldığından mı

Yoksa mevsimin hüzünlü havasından mı bu denli güzel geliyor

Eylül işte diyorum, Sevgili denen çiftlerin ayrılıp yas tuttuğu,

Evlenecek olanın pencere pervazında beklediği yârini özlemle andığı

Nişanlı çiftlerin tam da bu havada yüzük attığı Eylül

Sokaklar ıssızlaşıyor, Yağmur sakinleşiyor

Sanki tüm öfkesi insanlaraymış da onlar kaçışınca sessizleşiyor

Sokağın köşesinde su birikintisi iki çocuk ayakları çıplak oynaşıyorlar

Derin bir nefes daha çekiyorum içime

Kuşlar çatı altlarında yuvalarına sokulmuş ıslak tüylerini kuruluyor

Eylül diyorum yeniden

Bu gelen baharın sonu mudur

Yoksa yeni baharlara açılan müjdeci bir haber mi

Toprak böylesine hoş başka hangi mevsim kokar

Yok hayır. Hüzün dolu, ayrılıklarla içimizdeki boşluğu derinden hissettiren Eylül diyorum

Yağmur diniyor lakin güneşin çıkası yok

Yetmiyor dinmiyor öfkesi

Gürültülü şimşekleri ardı ardına yankı yapıyor

Belli ki bir şeyler diyor

Bu gelen baharın sonu mudur

Yoksa yeni baharlara açılan müjdeci bir haber mi