Eylül Şiiri - Alparslan Gürlek

Şimdi uçurumun kenarındayım,
Ne seninleyim ne de yanındayım,
Belli ki ben bu yolun sonundayım,
Gel de kurtar desem, kurtaramazsın.

Dipsiz bir kuyunun dibine çökmüş,
Meğer bu yaşam da omzuma yükmüş,
Genç yaşta görürsen yarını ölmüş,
Gel de dirilt desem, diriltemezsin

Ecel köprünün karşısında bekler,
Boş imiş bu dünya, onca emekler,
Hayatın motoru da bir gün tekler,
Gel de onar desem, onaramazsın.

Zaman geçiyorken böyle umutsuz,
Yağmur yağıyorken gökte bulutsuz,
Böylece ayrı ikimiz de mutsuz,
Gel be ömür desem, yaşayamazsın.

Bak yârim göründü Eylül kapıdan,
Sonbahar medet umar mihrabından,
Bir kuş uçup da giderse camından,
Tut da getir desem, getiremezsin.

Bekleşirken yaşam bu denli hazin,
Ne olur yerlere düşmesin yüzün,
Şiirler derse; bahar ardı güzün,
Kokusu ıtır olsa, bilemezsin.