Eylül Şiiri - Demir Zengin

Bir insan ne kadar acı çekebilir ki?
Acının eşiğini artırdı senin kıyıların
Geçmişe dair herşeyi unut!
Hızla fırla ve uzaklaş kendinden...
Olmaz işte...
Kendimden başka kaybedecek neyim kaldı?

Anlaşılmaz,
Nefes alış verişlerimizdeki o tedirgin haller
Titreyen sesim ve ince uzun bakışların
Senin cevapsız soruların...
Hepsi üşütüyor beni...
İncecik tenlerimiz örtmez kırılgan yüreklerimizi...

Karanlığa batmış gözlerin, Arkasını görmek zor...
Ne bileyim?
Oysa çok inanmıştım Nisan'a
Güneşli olacaktı günler!
Günlerimiz her defasında yanılmış olamazlar...
Bana bu zarar yeter...

Kırılmışlık kadar büyük bir duvar yok
Aşılmıyor,diz kapaklarım kanıyor
Kuşatıldık ve sağ kurtulamadık içinden...
Bitmiş bir sigaranın izmariti gibi hayatım,
Eylül kadar acı...

İncilmişliğimi öpmedi duygularımız!
Bir bataklığa gömülmüş,
Çakılmışken en dibe...
Dipte inancı artmıyor insanın!
İnsanın insana inanması gerek...

Yalnızca bir insan dünyayı aydınlatabilir
Benim ekinoksum sen!
Seninle eşitleniyorum...
Senle eşitliyorum ayları ve mevsimleri
Kapat gözlerini kimse bilmesin

Canım yanıyor,
Eylül kadar acı...
Çok ihtimali yok sevdanın
Kaç kez daha yarım kalmalıyım,
Seninle tam olabilmek için?