Eylül Şiiri - Günal Aydın

Son baharımın adıydı Eylül
Hüzne açılan gönül bahçemde
Sevda kapımı çalan son gül

Ve aylardan Eylül
Ağaçların yaprak dökümü
Yaprakların toprakla vuslatı
Toprakların yağmura susaması
Bulutların ağlaması gibi
Doğal bir tabiat olayıydı
Ve Aşk kaçınılmazdı

Aylardan Eylül
Şiire mısra mısra düşen gökyüzü
Dilim lal
Lakin yıldırımlar söylüyor son sözü
Şimşekler çakıyor yedi kıtada
Dörtlükler aydınlanıyor ışığında
Eylülün ay yüzü düşüyor soluma
Soluğum tükeniyor
Kağıt ve Kalem arasında
Yoruldun diyor müsade istiyor
Müstesna kelimeleri dizerek diline
Gidiyor bilinmezlere