Eylül Şiiri - Metin Ceylan

Hep, Eylül’ e denk gelir sevdalarım
Her şeyin solduğu,
her yokluğun doğduğu Eylül’ e

Önce, kuşlar terk eder göklerimi,
çizgi çizgi
Çizgi çizgi göçer kuşlar, bir davete gider gibi
Bir davet ki; benim bilmediğim, onların bildiği
Sonra, bir hoyrat rüzgar siler tepelerimden
yeşilin rengini
Ve geriye kalan ise yalnız toprağın rengi

Dışarıda saçsız salınan servilerin sesi
Şöminemde ateş, duvarlara yansır, alevin rengi
Işıklar oynaşırken ben:
Arta kalanlarla beslerim sevgimi
Kâgir duvarlarda örümceğin terk ettiği ağlar
Ağlar, göklerimin biriktirdiği gri bulutlar,
bahtıma Eylülde, Eylül gibi

Ve işte yine Eylül
ve ben, yine Eylül