Eylül Şiiri - Attila Edri

Eylül ayında hatırlarım çoğu şeyi.
Mesela yaprak dökümünü... Mesela okulların açılmasını...
Mesela seni...
Eylül ayındadır ayrılıklar...
Çocuklar analarından ayrılır, mektep sıralarında...
Yapraklar terkeder koca çınarları...
Ben de senden ayrı kaldım bu ayda...

Ne zaman takvim görsem, Eylül'ün tüm yapraklarını çıkarırım oradan.
Çünkü ne zaman takvimde Eylül'ü görsem, o aydan nefret ederim o an...
Çünkü ben bir Eylül sabahında ayrı kaldım senden...

Gözyaşları bu ayda dökülür benim için,
Güneş bu ay doğmaz,
Geceler bu ay bitmek bilmez,
Sigaram, sigaram bu ay sönmek bilmez benim için...
Sokaklara bu ay çıkamam mesela...
Çünkü her köşe başında sen gelirsin aklıma.
Sonra bu aydan nefret ederim yine,
Kalırım bir başıma...
Çünkü ben, bir Eylül ayında ayrı kaldım senden...

Hasretliği bilmezdim evvelden. İnsanlar nasıl özler birbirini, sorardım kendime...
Meğer ki çok kolaymış birini özlemek, hayallere dalıp gitmek...
Özlenilen özlenildiğinin farkında mı, onu bilmez özleyen...
özleyenin işi sadece özlemektir...
İşte ben, yine bir Eylül gecesinde özlüyorum seni,
Hasretini iliklerimde hissediyorum buram buram...
Çünkü ben, bir Eylül gecesinde kaybettim seni...
Eylül...