Eylül Şiiri - Işıl Başkalem

Ben yalnız kalsam,
En çok seninle yalnız kalmak isterim.
Her akşam buluşup buluşup
Uçsuz bucaksız vadilerde...
Uzun bir eylül akşamı gibi
Gülümserken gözlerin.
Hüzün,gitmemiş misafirler gibi,
Yüzünde.
Elimi neye atsam sende kalıyor,elim...
Ve dokunduğum her şey büyüyor.
Hadi beni suya götür,
Susuz getir.
Ben o yollardan giderken,
Sen o yollardan çok dön.
Dokun.
Ki,dokunmak yanına almaktır biraz da.
Dipsiz bir kuyuya düşmüş çocuk gibiyim.
Sesim boş duvarlarda yankılanıyor.
"Orda kal" diyor içimdeki ses yine de...
Orda kal,orda kal.

(İst. 12.9.2013)