Eylül Şiiri - Mehmet Özden Biçer

Eylül, niçin bu kadar acımasızsın eylül,
Bozuldu bak bahçeler, virane oldu gönül.

Niçin sen geldiğinde, bir hüzün çöker bana,
Niçin kopar içimde bu delice fırtına.

Birkaç sıcak hatıra kaldı içimde yazdan,
Onlarda fırtınada savrulacak birazdan.

Bulutlarsa kan rengi, akşam bir garip akşam,
Bir efsuna bürünmüş, hangi tarafa baksam.

Mavi bir hüzün bazen alıp gider gönlümü,
Ah bu düşen yapraklar törpülüyor ömrümü.

Ya sen biricik gülüm, niçin büktün boynunu,
Bu kadar mıydı vefan, geldi mi yolun sonu.

O yaz akşamlarından kalan bir tek sen vardın,
Niçin uydun eylüle; niçin sen de sarardın.

Hani sen değil miydin, umut saçan yarına,
Niçin kapılıp gittin bir eylül rüzgarına.

Hazan oldu bak her şey, tüm bahçemiz har oldu,
Birkaç kırık hatıra şimdi bize kar oldu.

Aldırmazdım ya eylül, gelseydi inan ölüm,
Yeter ki solmasaydı daha açmadan gülüm.

Eylül, niçin bu kadar acımasızsın eylül,
Bozuldu bak bahçeler, virane oldu gönül.

Birkaç kırık hatıra kaldı içimde yazdan,
Onlarda fırtınada savrulacak birazdan.

(03.05.2001)