Eylül Şiiri - Ülkü Güven

Eylül diyorlar adına
Bense yalnızlık....
Nasibime düşen,dört duvar arası karanlık
Gözlerime çöl kumları doluyor
Saçlarım tutam tutam dökülüyor
Vitamin eksikliği diyor doktorlar
Bense ayrılık...
ya da yalnızlık...

"İlaçların hepsi hikaye "diyorum
"Ben ölüyorum" diyorum...
Kimseden tık yok....
Uyuyup uyuyup, uykusuz uyanıyorum
Umut yok,
Kaçacak yer, hiç yok...
Görünmez oldum belki de...
Gölgem yok....
Bir ben varım sanki bu alacalı şehirde...
Neymiş....bahar yorgunuymuşum
ayaz vurgunuymuşum...
mışım-
mişim-
muşum-
Haklılar aslında...
ama nereden bilsinler benim aklım toprağın altında

Pencere pervazına çiğdemler konuyor her sabah,
gözlerim doluyor
Zaman doluyor
zaman git gide boğuyor...
Çın çın ötüyor beynimse sessizlik
Bu sessizliğe sebep kimsesizlik...

Kurutulmuş erik,
Kurutulmuş yeşil fasulye,
Bir de naftalin kokulu sofra bezi avutuyor bir parça...
Ellerim annem kokuyor bazen; çamaşır suyu,sarımsak,soğan....
yine bir elim boşlukta kalıyor
ellerim donuyor...
ellerim annem kokuyor...

Bağı bu yılda bensiz bozmuşlar,
Ay eskiye döndüğünde,kırlangıçları kovmuşlar...
Ah o kırlangıçlar....
Yavrularını vakitsiz uçurmuşlar...
Kiracının kızı gelin olacakmış...
"ben de gelirim" diyemedim...
"Gelinler ağlatır beni anne....
ben daha büyümedim,
Eylül beni kanatır" diyemedim

Bizimkiler memlekete,mubarek toprak diyorlar
Aş veriyormuş
İş veriyormuş
Huzur veriyormuş...
Bense hayal diyorum
sadece hayal....
Beni bu hayale terkedin bir kerecik...
Beni kendi toprağıma terkedin...
Size huzur, bana uzak olan ne varsa
sarın çeyiz bohçama...
Zaten yetmedi, bildiklerim yanıldıklarıma...