Eylül Şiiri - Nevin Akbulut

Müebbet bir ölüm
Hep susmalı şiirler
Her satır arasında asıyorum kendimi kelimelerimden
Söylemediklerim boğazımda ilmek
Sustuklarım düğüm.

Her şiir bir ölüm hikayesi
Bazen intihar,
Dökülen yapraklar
Bazen kendiliğinden.
Ama ölümün bilinmezliğini taşımak hep eziyet

Eylül’de yazılan tüm şiirler
Biraz yanar, biraz kokar.
Ama hep acıtır.
Tam orta yerinden kesmek istersin şiiri
Bölmek istersin
İyilerle kötüleri ayırmak istediğin gibi

Ismarlama öykülere kaldıysa şu hayat
Herkes kendi tiyatrosunda figüransa eğer,
Susmalı tüm şiirlerde
İntihar kokarken kelimeler
Ve her kafiye bu kadar kana bulanmışken.

Susmalı!
Sonra özür dilemeli
Tüm şiirlerden alacaklı
Kafiyesiz tüm satırlar borçlu!

Yazmalı!
Yazamadıklarımız kuru yapraklar gibi dökülüyor
Sonbahar
Böyle kırmızı
Yapraklar,
Yazamadıklarımız yüzünden dökülüyor

***
Yapraklardan özür dilerim
Yazamadıklarım için,
Dökülenlerden özür dilerim
İçimden dökülmeyenler için.
Kağıtlardan özür dilerim,
Yazdıklarımı suya attığım için.
Yağmurdan özür dilerim,
İçimdekileri söyleyemediğim için

Yangından özür dilerim,
İçimin yangınında yanamadığım için.

…Ve sevgili
Senden özür dilerim,
Sustuklarım için,
Söylediklerim yetmediği için.
Kelimelere hoca olamadığım için,

Kelimesizliğim için.

(On Dokuz Eylül İki Bin On İki 09 00)