Eylül Şiiri - İsa Erkol

Ben seni Eylül diye sevdim
Garip bir sonbaharı hatırlatırdı saçların
Solgun yaprakların çırpınışı gibi olurdu yüreğim
Hayalde olsa, avuçlarımın arasındayken avuçların.

Hazanın uğultusuyla dalga dalga olurdu
Dipsiz kuyular gibi, sonu olmayan sevdalar beni bulurdu

Ben seni Eylül diye sevdim
Ayazdı geceleri ruhumu üşütürdü
Dar ve karanlık... Kapkaranlık sokaklarda haykırırdım sevdayı
Ancak bir Eylül beni bu hale düşürürdü

Sense baygın bakışlarımın sevdalısı olurdun
Her açtığında gözlerini bu divaneyi bulurdun

Ben seni Eylül diye sevdim
Yağmurları iliklerime kadar ıslatırdı
Ve bir hayal... Simsiyah gökyüzünün sonsuz derinliğinde
Sen... Eylül... Haykırışlarım dağlarda yankılanırdı

Kimbilir... Belki bu sevdayı hiç bilmeyeceksin
Bir daha gözlerimin içine bakarak gülmeyeceksin.