Eylül Şiiri - Güngör Tayfun Erkal

Içimden eylül geçiyor
Ve ben ne zaman bu ismi hatırlasam
Bir kadın canlanıyor zihnimde
Hayallerden öte bir şehir varsa eğer
Şimdi orada yağmur vardır
Adım gibi biliyorum!
Içinden soluk soluğa geçiyordur
Eylül...
Ardında parmak uçlarında mutluluklar

Çıt çıksada bölünse diyorum sessizlikler
Ocağa bir çay koyup
Sigara yakıyorum
Böyle olması gerektiği için mi ne
Karşımda bir deniz
Sokaklarımda insanlar geziyor
Eylül gidiyor
Bir ben kalıyorum geriye
Bütün hesaplardan öteye

Ayaklarını sürüyerek geliyor
Ötelerden hazin yalnızlık
Tamlamalar eksik
Ve yarım tüm şiirler
Eylül bulutlardan gülümsüyor
Aklımda bir kadın
Sislerin ardından bakıyor

Eylül gidiyor
Pusu kurmuş acılar
Canımı yakacaklar ya
Gülüşümü koparaklar ya
Yerli yersiz yere adımı fısıldıyor
Ne yana çevirsem başımı
Kırılıyor aynalar,kanıyorum
Eylül gibi sararıyor gözyaşlarım
O hayal kadın son bir kez öpüyor
En mahrem yerlerimden
Son bir kez sevdiğini söylüyor
''Ben şimdi gidiyorum,
Seneye kısmetse yine gelirim''diyor

Gidiyor...
Yerle yegzan mısralarından
Ellerimde solmuş bir gül
Ötse bundan sonra bülbül
Eğer yoksa Eylül
Nasıl büyüsün bu adam
Sersefil,kirli kadeh diplerinde
Yudumlarken adını
Rüyalardan önce eylül
Geceden ellerimde kalan bir avuç kül
Ah Eylül ah
Geleceksen eğer bir daha
Kal burda
Katlanamam bilesin
Bu acıya bir yıl daha
Eylül...