Eylül Şiiri - Abdullah Mennan

Eylülün 21 i
öğlen sonrasının 4 ü
Güneş
eskimiş yüzlü vesikalı

Kafalarından
çok uzakta olan bu şehirde
Kitapçılardan
soluklanan barlardan birinde
Oturmuş 3 adam
Konur sokakta

Kızılay’ın
Vitrinlerin uyuyan heykellerinden
yoksun
Egzozlarından yükselerek ulaşan ezgileri
öğütüyordu gençlerin coşkulu sesleri

Görünen o ki
şehrin yaşadığını ispatlayan
Öğrencilerin
aydınlık yüzüyle kaynaşan
kalabalığın şöleni

Yüzlerce yıllık gizleri içlerinde
köşeden fırladı iki taşralı
figürleri biraz heyecanlı
düşlerini yaşamak için vardıkları bu yer
içinde saklanabilecekle bir nehir

Silinirken gün
Yıldızların
sinesine bıraktıkları
diş izleri
yaldızlı

Kafalar dumanlı 3 adamda
Birazda biralar yardımda
Düşerken sokak ampullerinden ışıklar
Devam etmek için rakıyla
Bindiler bir arabaya
Üsküp caddesine varmaya

Uzamaya başlamıştı otomobillerden
Karnını yararak şehrin
Yıldızları küle döndüren ateşler

Vardıkları zamane meyhanesi
Duvarlarında 3 tane gaz maskesi
Ömrünü tamam etmiş sakiler
Ortalıkta dolaşan budaklı garsonlar

Müziğin
yokluğunu dolduruyordu
Kadınların
Sere serpe
Şen gönüllerinde ki
Şenlikleri

Oynak zarafet içinde
Erkekleri
Yaşama hazırlanan çocuk gibi
Abartılı

3 adam yine oturdu
Kendi başlarına bir masaya
Yüzlerini yıkayan sigara dumanıyla

İçtikçe
Birinin dudaklarından döküldü
Her derde deva
Para

Hiddetinden düştü sıfatlar
coştu sözlerde ki harlar
pusatlanıp fırladı kafada ki şakiler
yumruklar havalandı o an
Kaldırıma düşen
birkaç damla kan

Demiri dağlayan
Ateşin özünde ki har

Geberiyordu
Kafalarında ki güzel hal

Toprak
kokusundan yoksun olan
bu şehir koksun
katran kokusun
25 Eylül 2013
Abdülmennan Aktürk