-Eylül- Şiiri - Orhan Ateş

Ellerim ve dudaklarım bıraktı aşkı
Yağışlı göz iklimlerinden geçtim
Karanlığın ardında titremeli bir beden yalnızlığına büründüm
Kimsecikler yok yanımda
Karanlığın sırıtkanlığıyla körler ülkesi Eylül
Hansız bir bahardan geldim
Dizlerimde kaldıramadığım bir Yaz sıcaklığı
Beyin damarlarımda pıhtılaşmış bir hayal
Ve sen…

Çöllerde yedi iklim kuşağı
Hiçbir renk sahici değil
Serap sevincinde umutlar
Kösnül bir cazibe fırlar ansızın
Eylül’e boğulur uyduruk şehvet
Kadınsı bir dokunuş sanı kalır tende
Ter bezleri ıslanır
Eş güdümlü zamana yayılır hayal ve gerçek

Her ses beyin kıvrımlarımda hayat buldu
Dilsizliğe gömülü aklımı bıraktım ardında
Eylül sancısını ben buldum sana
Çiçekler daha filizlerindeyken sararmıştı
Baharın sahte bir yanı hep vardı zaten
İlk o zaman düştü dalda ki ilk yaprak
Eylül diyordu şarkılar
Notasına ilham veren bahar aldatıcıydı
Eylül kokuyordun sanki

Kırık demir parmaklık gibi dişlerim
İçimdeki tüm duygular firarda
Ağız dalaşında hep mağlup oldum kendime
Bir sorsan
Kaç sonbaharda topladım baktığım pencereleri
Kaç Eylül bozumu iz bıraktı
Bir tarafım ana, bir tarafım çocuk
Kim kimi sahiplenecek
Babasız bir Eylülde sığındım diğer yarıma
Dul bir mevsimde ağladım soluma

Yattım kalktım
Yetim bir mevsim tütsüleniyor
Eylül gibi bakıyor zaman
Hazırlan Ey! Çürümüş vakit
Kış eşeliyor eşiğini
Ötesi dilsiz ayaz artık biliyorum