Eylül Şiiri - Necati Kavlak

Kaybetmiş yaz güneşi sıcak parlak ışığını
Göçmen kuşlar toplamış pılını pırtısını
Son yavru da hazır yuvadan uçmaya
Eylül bitmeden yaprak gazel olup düşmeden

Tazeliğini yitirmiş yaprak ayva dalda
Güneş’in rengi sinmiş sarı saçlarına
Tomurcuk çiçek yok artık dal uçlarında
Göç yolunda hüzün çökmüş yavru kuşlara

Hem Yeşil hem de mavi gözlerinin rengi
Eylül’ün gelişi rüzgârın esmesinden belli
İçimde sonsuz bir keder soğuk poyraz eser
Yaprak gazel olmadan uçmakta neyin nesi

Güz güneşi eskisi gibi aydınlatmıyor evreni
Karardı ruhum teselli etmiyor hiçbir şey beni
Daha gün geçmedi özledim şimdiden
Dön dön de geri yeniden açsın bahar çiçekleri

Kimse durduramaz gözümden akan yaşı
Kader bize yazmış ayrılık ve gözyaşı
Boş hem de bom boş iki elimle vursam dizime
Bu dünyada ayrılık ve sonsuz çile yalnız bize