Eylül Şiiri - Veli Savaş

Eylülde terk eder beni sevdiklerim
Yapraksız dal misali kalır yüreğim
Yorgun rüzgârlar bile kırar dalımı, yaprağımı
Bir can dokunuşu bekler uzanan ellerim
Eylüldür
Kuşlarda şen şakrak bir sabah türküsü
Gönlümde ise yaşanır bir akşamüstü
Eylüldür
Duygularımın yağmalandığı zamandır, güzdür
Umutlarım muhacir sevdalara sözlüdür…

Eylülde yıkılır benim alacığım
Fiskeyle bile dağılır kurduğum yuva
Bitmişim, tükenmişim
Düdenleri parçalayıp çıkan bir nehirken
Düzlüklerde yığılıp, serilmişim
Eylüldür
Bense bahar yağmurlarına hasretim
Ruhumun kulakları sağır, gözleri kördür
Ne duyar seni, ne de görür
Dökülür camları göz bebeğimin dökülür..

Eylülde solar benim güllerim
Bir zerre su nafiledir, müşküldür
Mecnunum yollarım çöldür
Yar, serabına kandığım göldür

Eylülde kanar benim güllerim
Meram anlatmak beyhudedir, züldür
Yanmışım, suretim küldür
Yar, dikenleri zehirli güldür
Eylüldür
Göz göre göre vurulduğum gündür
Parmak izi sabittir, eşkâl bellidir
Eylüldür
Yüreğim bir kan gölüdür
Sırtımda paslı bir hançer gömülüdür…

Eylüldür
Gözlerimde sessiz ırmaklar
Yüreğimde suskun nehirler
Ellerimde solgun güller...
Eylüldür
Yusuf'un kör kuyuya düştüğü gündür
Eylüldür
Züleyha'nın aşk ateşinde yandığı gündür...

Eylüldür
Bir tas su dök ardımdan ey vefasız yar!
Gidiyorum, hoşça kal
İhlaslı dudakların nasılsa lâl
Ki kopmuşum dalımdan
Sus, konuşma artık neye yarar
Vakit veda vakti, vakit sonbahar...