Eylül Şiiri - Kemal Tanyıldız

tankların ezdiği gri-siyah köprülerin
kuşatılamayan gözlerinde buldum seni
tütün kusan akşamların hüzünlü fırçasında…
buldum da sonsuzluğuna sığındım
kenar mahalleli yüreğim kırmızı dudakların için çarpar
bilmez misin

çiy tanesine vuruldu ağlayan kaçışların
suskun bir kaybediş oldu hayatın
buğu oldun
boğuldun/ farkında mısın
titrek gözlerini ve lal susuşlarını sunma gövdeme bir diş sancısı gibi
gövdem parçalanır talan olur
kül olur, sır olur
kalbindeki yara izine sığındığım inzivam olur/ belli mi olur
eylülsün sen
sen eylülsün
bense rüzgar yüzlü çocuğum
en fazla saçlarını savurabilirim

şimdi hangi coğrafya kabullenir
gözlerindeki kırılgan ışığı
hangi yürek sahiplenir sebepsiz yere kalbini
kim fısıldayabilir bakire dudaklarına
elma kokuşlu bu üzgün hikayeyi
eylülsün sen
sen eylülsün
kasırga tutan
fırtına barındıran

ama gitme demiştim sana
gitme
şimdi çiçekler kusacak tüm yalnızlığını
gitme
bu şehir üstüme kalacak

Ali Kemal Tanyıldız