Eylül Şiiri - Mehtap Tezcoşkun

Yıllar geçti gidişinin üzerinden
Her anı biraz daha ağırlaştı zamanla
Bindiğin İstanbul otobüsü ayrılığın haberciymiş meğer
Bu gönlüme düşen aşkının karanlıklarında

Aşka dair tüm bildiklerim
Yalandan koca bir dağ şimdi
Gökkuşağının rekleri
Yağmurda bile solgun sanki

Kaç acıya çetele tutar ki insan
Kısacık ömrün peşinde
Böyleyse tüm aşklar
Hangi gönül mutlu seherde

Akşam olmuş, sabah olmuş
Mevsim baharmış
Boşversene sevginin katili
Senin dünyanda herşey yalanmış

Biri var şimdi bu yaralı kalbe düşmek isteyen
Yaralar kapanır mı dersin
İçeri girse biraz şevkat
Akşamın karanlığında bir dolunay gecesinden

Bak gördün mü
Nice 17 Eylüller daha var önünde
Sen kutlarken benim daha da yanacağım
Daha kaç Eylül var bildin mi

Hangi yolda baş koyulur
Bir ömür yastığa
Bu acı nerde son bulur
Bir gece daha varırken sabaha

Unutmaki gökkuşağı renklerden oluşulur
Sen elimde kurşun kalem bıraktın
Bu yürek daha çok eylüllerde vurulur
Her hücremde yanarken aşkın