Eylül Şiiri - Kadir Yavuz

Eylül,neden solgun görünüyor yüzün
Üşümüş gibisin?
Sararan yaprak misali birer birer
Dökülmektesin.
Ayaz çökmüş üstüne
Ve
Sanki sen hüzünlüsün,
Üstelik gün be gün çökmektesin.

Off Eylül off şu durgun akşamlar
Senin mi eserin.
Kumsalda ki çıplak ayaklar,
Denizle vedalaşan gözler senin mi?
Azgın dalgalardan kaçan,
Sanki sen değilsin.
Limana vuran yanın her halde siluetin.

Ahh Eylül ahh
Fırtına ve sisten göz gözü görmüyor
Dalgalar kabarıyor.
Ben kuduran denize aldırmadan
Atladım sandala
Kaç bin kere kürek çektiğimi unutmuşum
Martıların sesine uyandım
Eyvah sandalda sabahlamışım.

Tamam eylül inandım soğuğuna
Elimi değdiremiyorum vücuduma
Kaskatı kesilmişim
Ben sensiz bir sabahı neden
Beklemişim.

Ey ayların en insafsızı olmaya aday
Eylül
Kaç yaprağı indirdin dalından.
Nice idam sehpalarının acımasız
Bekçisi cellat.
İpimi çekmeye hazır mısın?
Boynuma attığın ip gözlerimi soldurdu.
Alev alev yanan kalbime inen
Bir hançer misin nesin sen
Eylül?

Eylül
Kılıç gibi kesen
Hain bir rüzgara döndün.
Pençene düştüm
Hazırlıksız yakalandım soğuğuna
Geceleri sensiz üşüyecem galiba…