Eylül Şiiri - Ayten Özgün

Eylül de doğmuşum güz çocuğuyum
Bilinmeyen yolculuğa bütün umudum
Her zaman duygularıma yenik düştüm
Yüreğime eylülün gamlı gölgesi düştü

Saçlarıma yağdı mevsimsiz karlar
Baharlar sana güz bana düştü
Ruhumu okşayan naif bir sestin
Dillerim tutuldu söz sana düştü

Aşığı yaşatan düştüğü nardır
Bülbülü ağlatan o ahu zardır
Mutluluğa giden yollar düçardır
Yokuşlar bana kaldı düz sana düştü

Hiç anlamadılar beni her gelen vurdu
Tüm sevdiklerim beni arkamdan vurdu
Yaşadığım acılar beni çok yordu
Hasret hüküm vermiş can ayrı düştü

Yıkılmış dökülmüş bir viraneyim
Yolunu kaybetmiş bir divaneyim
He eylül umutla beklemekteyim
Kendi iç dünyamdan bir yıldız düştü