Eylül Şiiri - Yılmaz Yıldız

Gecenin buğulu bakışları arasında
dağ doruklarına bakıyorum.
Belli belirsiz görünen ay,
az da olsa aydınlatıyor geceyi...

Hafiften bir esinti
kollarına alır gibi sarıyor beni...
Gözlerim yorgun,
hissetmek de istiyorum geceyi
bütün çelişkileri,
hüzünleri,
sevinçleriyle...

Yine böyle bir geceydi
alıp götürmüşlerdi seni.
Yüreğim,
binlerce kez isyan etti o güne...

Perde aralarından,
kaçamak,
çocuk bakışlarım gördü sadece.
Anlatıldı hep,
her Eylül akşamında
ve anlatılıyor hala...
Gecenin
zifiri karanlığından kalan,
sabahın erken saatlerinde
postal sesleriyle ezildi
caddeler,
sokaklar...
Ağıtlar yakıldı o günlere.
Ömrünün baharında bedenler
sonbahara yenik...

Ey! Eylül,
duy sesimi.
Nesin sen?
yaşam mı?
ölüm mü?
Hüzün mü?
mutluluk mu?
Düş mü?
gerçek mi?

İnceden bir yağmur yağıyor
düşlerim ağlıyor.
Yağmur,
gizliyor gözyaşlarımı.
Gerçeğe kavuşmanın
hayal kırıklığı.

Asidir sonbahar
deli dolu,
hırçın...
Hazandır Eylül,
hüzündür.
Vedalaşmadan ayrılır yapraklar
dallarından.
ve
aşk kokar
her esintisi.
Vazgeçmesi mümkün olmayan,
nice aşkları aldı kollarına
Kimbilir,
nice aşklara şahittir
gizli özneleri olan...

Büyük bir keyifle izlerdin
yağmurun pencerene düşüşünü.
Hüzünlenir,
gecenin karanlığında kaybolurdu gözlerin.
Bir Eylül akşamıydı yine
bitmek bilmeyen günler
daha bir uzundu sanki.
Yüreklerimiz bir damardan
kan alır gibi
ayrı mekanlarda
aynı havayı soluduk.

Unutulabilir mi?
yaşam dolu gülümsemen,
sohbetin
unutulabilir mi?
Verilen sözler,
birlikte yaşanan anlar,
geceler,
gündüzler
unutulabilir mi?
umutlar...

Gitmeden önce verdiğin kitapları saklıyorum.
Bir kısmı için
yak demiştin,
yaktım.
Birlikte okuduğumuz anları ayıklayarak
savurdum küllerini
gecenin karanlığına...

Hayat mı bize oyun oynuyordu
biz mi hayatla oynuyorduk!
Belki de,
bir oyun içinde
birer figürandık sadece...

Sisli bulutlar ardında
düşlerim yanıyor.
Belli belirsiz
çocukluğum duruyor,
her dem taze
ve
gün doğuyor şimdi
acıları alıp ardına.
Bahar olsun sadece,
son olmasın hiçbir sonbahar.