Eyler Şiiri - Mehmet Fatin Baki

Fıtnat Hanım'ın gazeline tahmis (1)

Yaş koruk sabr ü selâmetle aneb-nûş eyler
Fıkd-ı nakdî deli şeydâyı dahî hûş eyler
Buluşan sevgililer cuş günü hûrûş eyler
'Neşve-i câm-ı muhabbetle gönül cûş eyler
Çekilen derd-i gâmı cümle ferâmûş eyler. ' (1)

Yaşanan yılların üstünde iken pencâhın
Mu'teber kıymeti yok sendeki mevcut câhın
Hulk-u dûn zâlime çıkmaz sonu fânî râhın
'Kıl hazer alma sakın aşık-ı zârın âhın
Seni bir şûh-i sitemkâra felek dûn eyler. ' (1)

Arz-ı endâm edişin yaptı tarab-saz leyâl
Kaç mesa' çıkmadı hiç göklere kıskanç hilâl
Sen bu şeb âşık-ı nâçâr kula verdin efdâl
'Bir nigehle komadı derdimi takrire mecâl
Çeşm-i mestin nice gûyâları hamûş eyler. ' (1)

Şeb ü rûz fırlayarak mürg gibi gezmiş dehri
Uzak ellerdeki bağlarda koparmış zehri
Tığ-ı gülşîn ile tüm meclise saçmış sihri
'Hale-i mah gibi sineye çekmiş mihri
Bezm-i vuslatta o kim yâri derâgûş eyler.' (1)

Ey Fatin, tut ki o şûh söyledi bin bir a'zâr
Heşre dek durmadan etsen bile günlerce zâr
Gelişen goncaya hiç gelmeye zihnâr zarâr
'Sen hem gülşen-i hüsnünle figân et cü hezâr
Fıtnata derd-i dilin belki o gül gûş eyler.' (1)

Aneb-nûş = üzüm şarabı
Fıkd-ı nakdî = para darlığı
Şeydâ = şaşkın, divane
Hûş = akıllı
Cûş = neş'eli
Hûrûş = telaşlı
Neşve = neş'e
Ferâmûş = unutmak
Pencâh = elli
Câh = itibar
Hulk-u dûn = ahlakı kıt
Fânî = yokluk
Kıl hazer = çekinme
Sitemkâr = zalim
Tarab-sâz = neş'eli
Leyâl = geceler
Mesa' = akşam
Şeb = gece
Mürg = kuş
Efdâl = ihsanlar, bağışlar
Nigeh = bakış
Takdire mecal = ifadeye imkan
Gûyâlar = söyleyiciler
Hamûş = susturmak
Şeb ü rûz = gece gündüz
Hicr = ayrılık
Tığ-i gülşîn = etten kılıç, dil
zehr = çiçek
Mihr = güneş
Deâgûş = kucaklamak
A'zâr = özür, bahane
Cü hezâr = binlerce
Gûş = dinlemek

Feilâtün Feilâtün Feilâtün Feül (fa'lün)
. . / / . . / / . . / / . / (/ /)