Bu aralar pek durgunum
Aldırış etmiyorum eskisi gibi
Güneşin gözümü alan ışık süzmelerine
Veya yağmurun başıma düşen iri tanelerine
Artık kolay kızdıramıyor beni arkadaşlarım
Kızdırmıyor bir türlü yanmayan yeşil ışık
Ey zaman!
Sensin ânı yıpratıp geçmişi yaratan
İnandım artık her bir yanın yalan
Geç geçebildiğin kadar çapan
Bil ki;
Eteklerine tutunan hafızam
Bir, iki, üç, dört…
Saymakla geçmiyor günler
Bugün beş, yarın altı
Belirsizlikle biterken günlerin her biri
Kalmıyor rakamların birbirinden farkı
Dün gibiydi...
Hepsi geride kaldı değil mi?
Artık uyuyabilirim geceleri
Kabus görmem umarım
Uykusuzluğu uyandırıyor içimde
Gerisi nefret, tiksinti, pişmanlık bende
Her duyduğuma inansam
Senden şüphe ederdim
Tıpkı ondan ettiğim gibi
Ve kendimden…
Denizin üstü uçuşan martı siluetleri
Dibi geride bıraktığın batık bir gemi
Aydınlatır mı bu deniz feneri
Akıntıya karşı direnenleri?
Bir dalga yıkar ısrarla diktiğin kalelerini
Bahar gülsün toprağa
Toprak soğuk duvara
Duvar dayadığım yüzüme
Yüzümse sonsuz yüreğime
Gelse bile zamanı ölümün
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!