Eylem Karabulut Şiirleri - Şair Eylem Ka ...

Yiğittiler,merttiler..çünkü devrimciydiler...
Koca birer yürektiler,
Direndiler.......
Ölüme giderken bile susmadılar....! ! ! !

Bana gül dediniz ama hiçbir zaman
Gülmeyi öğretmediniz...
Bana sev dediniz...ama hiçbir zaman
Sevgiyi öğretmediniz...
Bana yaşa dediniz.
Kardeşçe yaşamayı öğrettiniz....

Yüreğimi bu şehrin acımasızlığına verip gidiyorum.
Sen bu şehirdeyken benle gelmiyor ki...
Burda kalmayı çok istedim ama...
Nemli gözlerle güne merhaba denmiyor ki.
Yağan karda,çiseleyen yağmurda,yollarda
Hep sen varsın ama...yoksun...

Bir çay bahçesindeyim,ya sen....nerelerdesin...?
Uğruyormu acaba düşüncelerim,düşüncene...
Düşüncemdesin,yanımda yoksun da.
Ben senin düşüncendemiyim acaba...
Elektrik demişsin aramızdakine,
Sadece elektrikmi...mi...mi ve bir sürü soru ekleri.

Her baharda adını anarken,
Şimdi hazanda hatırlayacağım.
Özlem düşünce kanıma....
O değersizdi diyeceğim...
Her yağmur yağdığında,
Islanırken yeryüzü gökyüzü ile,

Ben senin içindeki masum çocuğu sevdim,
Gözlerinin gülen yüzünü birde.
Acıyla yoğrulan dik duruşunu sevdim,
Yılmayan ruhun azmini savaşırken birde.

Yollara inat,gelen buselerini sevdim,

Hayata aldanışın kıyısındaydı adı,
Yüzü suya çıkmayan umuda inat.
Emeklemeden fırlayışın bükük beliydi,
Ömrümdeki tek fıtığa inat....

Üç heceliydi adına yazılan ağıt,

Güneş doğacakmı bu karanlığa...?
Hasret ayrılacak mı bu odadan.
Zamansız sevdamın saati daha gelmedi mi?
Hadi doğ be güneş vuslat zamanı gelmedi mi...?
Gökte yıldızlar var hala....
Yıldızlar yok olmadan güneş doğarmı...?

Umutları aralamak değilmiş asıl olan,
Koşmakmış hiç yorulmadan,bıkmadan.
Güzellik beklendikçe gelmezmiş,
Yaşamakmış gerçek olan.
Yarınlar yokmuş aslında,
Her ne kadar uyansakta yeni güne,

Ne zaman görmüşüm onu...
Gecenin karanlığında mı?
Yüreğime düşmüş mü ateşi...
Öyleyse niye yakmamış beni.
Unuttum kimdi o.?
Verdiği gülde diken mi varmış...