Eylem Elma kurt'um Şiiri - Evrim Evrensel

Elma kurdum eylemim,
Eylül yirmisinde düştü dalından elma,
Yürüdü Elma kurdum,
Kundaklandı,
Elmada durduğu gibi durmadı,

Ayağa kalkmaya durdu,
Kalkacak ayağa gibi direndi..
Düştü kalktı bilendi,
Kalkarken irkildi,
Önümde dikildi..

Yakınarak sağa,
Bakınarak sola ve yürüdü adımlayarak
Odasını ve Odak odak eviçini,,
Dar geldi de eviçleri
Ve sıktı duvarları evin,
Elma kurdum aştı duvarlarını
Düştü yollara yürüdü..

Kapıdan sokağına yürüdü Mahallenin,
Yürüdü sokaklarında,
Caddelerine taşıdı yürüyüşlerini,
Köyden taşınarak kentlere,,
Sokağında,,
Ve caddelerinde,,
Şoselerinde,,,
Meydanlarında yürüdü elma kurdu Kızım Eylemim...

Güzeldi çekiciydide eylemim...
Takıldı peşine gençleri,mahallenin,
Ve semtin,
Ve Kentin,,
Ve de Ülkemin gençliği..
Takıldı peşisıra yürüdü...

Takıldı gençliğiyle,
Ve gençleriyle yürüdü,,
Ne de çabucak büyüdü,
Yürüdü ve büyüdü,,
Büyüdükçe yürüdü
Yürüdükçe büyüdü..

Yaşa kızım yaşa,,
Ve yürü yürü paslanma...
Hep yürü, genç kal, yaşlanma..
Yürüdükçe büyürsün,,
Büyüdükçe yürürsün...

Yürüyerek büyürsün yürü,
Yürü ve büyü,
Büyü ve yürü.
Küçülmeyecek asla yürüyenler,
Yürümediklerindendir o çürüyenler...
Yürü elma kurdum..
Yürüdü gitti eylem'im.

Yürüdükçe bulursun beni,
Yürüyüşte bulurum seni..
Yürümezse insan,
Ne yaşatabilir can,
Ne de sevdiği canan..