Eyledin. Şiiri - Adem Kaçar

Ey Gönül!

Girdin bir Aşk denen nâra,
Yaktın yaktın kül eyledin;
Bağlanıp da fâni yâra,
Firâklardan dul eyledin..

İstediğin kadar bağır,
Yaşamayan zirâ sağır,
Ayrılık bu nasıl ağır?
Peşi sıra del' eyledin..

Niçin kandın niçin kaşa?
Onca dertler açtın başa,
Hakk var iken aynı hâşâ!
Kendi kula, kul eyledin..

Demedim mi yoktur vefâ?
Mecâzlardan çeken cefâ?
Buldun mu hiç acep sefâ?
Göz yaşımı sel eyledin..

Aşk ateşi sanma söner,
Herkeslere var git öner,
Kâinatla semâh döner,
Varlığımı tel eyledin..

Sendin şânım, nefisti zül,
Ey sînemde açan hâs gül!
Oldum sanki dertli bülbül,
Hep şakıyan dil eyledin..

Aşksız dünya inan heçti,
Sâyende Aşk beni seçti,
Gelen geçti giden geçti,
Kul Adem'i yol eyledin..

Tarsusi'dir Mecnûn gayrî,
Kendine de olmaz hayrı,
Leylâ ayrı Mevlâ'm ayrı,
Şu bağrımı çöl eyledin...