Ey Zaman Şiiri - Mehmet Tekmen

Ey zaman,yeter artık; parça parça oldum,dur.
Götürdüğün yerde mi,arzuladığım huzur.
Bilmeden koşup geldim,sormadım neden niçin.
Sırtımda taşıdığım,bu ağır yük kim için.

Yerim yurdum nerede,çok gerilerde kaldı.
Sözlerin pek güzeldi,aklımı baştan aldı.
İşte ömür bitiyor,ellerim hâlâ boşta.
Kusur sendedir her hal,günah yok geçen yaşta.

Suçlama beni sakın,bensiz sen de olmazsın.
Ben gidersem dünyadan,sen de asla kalmazsın.
Yıpratma bedenimi,seni nasıl korururm.
Dinle sözümü,inan; ben sözümde dururum.

Bir kez dön bak ardına,yalçın sıra dağlar var.
Yaşayıp ta! bugüne,köprü olan çağlar var.
Akıp giden ırmaklar,deryaya nasıl varır.
Gür sesi her saniye,yokluğa mı çağırır.

Gittiğin yol,yol değil; sonu meçhul karanlık.
Kapıldığın bu sevda,gelip geçen hayranlık.
Terk ettiğin diyarlar,şimdi yıkık virane.
Kalmadı düman tüten,mamur birtane hane.

Sokaklarda kimse yok,kahkahalar kesilmiş.
Bütün güzellikleri,çöken karanlık silmiş.
Uykuya hasret gözler,kapanmış açılmıyor.
Çiçeklerden etrafa,kokular saçılmıyor.

Nerde aşk,nerde sevgi; haber yok bilinmiyor.
Gönüllerde ki hasret,feryadı hiç dinmiyor.
Açılan her yaradan,akan kan ırmak san ki.
Ne yapsam faydası yok,çaresizim inan ki.

İçimde yanan ateş,sönmez deryaya dalsam.
Yine aşıp varırım,dağda yalnız da kalsam.
Düşüp kalka sonunda,geldim kapına aman.
Sürünüyorum bak gör; dur,dur artık,ey zaman.